ironiczne majaczenie na temat zasady funkcjonalności

W powietrzu wisi coś, co nie daje mi zasnąć. Wiem, że to tam wisi. Słyszę to. Ciągle kicham, pieką mnie oczy, głowę mam jakby spuchniętą, pociągam nosem. Reaguję mechanicznie. Na zmianę to zamykam, to otwieram okna. Ku tej anegdocie zmierza wszystko. Nieopowiedziana jeszcze, ma swój udział w żartach. Jestem uczulony. Pozostaje mi tylko ojcowskie powoływanie się na naukę o motylach, lub skazanie ją na ponowne zapomnienie. Nie, nie mógłbym do tego dopuścić.

Następnego dnia, niejako z samorzutną oczywistością mój kręgosłup trafił szlak. Potrzebuję teraz poszukać dowodów i uzasadnienia dla siebie. Potrzebuję od nowa uczyć się anatomii. Kiedy tylko - chciałoby się rzec – stanąłem na nogi, biegnąc za ringo, a właściwie to tylko za takim plastikowym talerzem we wstrętne szlaczki - skręciłem kostkę. Po raz drugi. Leżąc w nienaturalnej pozycji, oswajając się z defektami, uwikłany w procesy produkcji i władzy, umacniając się w przekonaniu, że system można obalić od strony infrastruktury, lekko naszprycowany lekami, zastanawiam się jak mogło do tego dojść. Wszystko to wymaga analizy, lecz teraz leżę naszprycowany dokładnie nie wiadomo czym i oprócz tego, że męczą mnie nawarstwiające się szumy, słyszę kroki. Odnajduję pokrewieństwo. Oto faktyczna i jedyna stawka – strategia bólu, strategia ciszy przeciwko potędze bytu i rzeczywistości. Panie i Panowie oto strateg dekady i mistrz ciał odseparowanych. Ongi mnie z pornografii wyleczył, lecz nie tylko z niej. Panie i Panowie - Lionel Marchetti i jego muza hamayoko